Ik heb een diep vertrouwen in het zelfhelend vermogen van de mens. Tussen mijn vertrouwen en het feitelijk kunnen toepassen zit 25 jaar vallen en opstaan. Langzaam vallen de puzzelstukjes op hun plek en ik deel ze graag met je.

Zoals bij ademhalen is het leven een op en neer gaande beweging. Je ademt in en weer uit. Je bent actief en daarna rust je weer. Je bent wakker en je slaapt. In èlke rustperiode zit herstel.

Heel logisch eigenlijk, maar wat gebeurt er met je, als je iets beleefd hebt dat impact had? Eigenlijk ben je dan minder goed in staat om tot rust te komen en daardoor vindt er minder herstel plaats.

Kort gezegd is herstel is nodig om cellen te repareren en om afvalstoffen af te voeren. Wanneer er geen of onvoldoende herstel plaatsvindt, kom je in een overlevingsmodus. Ons lichaam is niet gemaakt om "afval" op deze manier vast te houden. De kans dat je ziek wordt of niet lekker in je vel zit is aanwezig. Het gaat in ieder geval ten koste van je levenslust en je levensenergie.

Daarnaast zijn we steeds verder van onze natuur af te komen staan, waardoor we regelmatig voorbij gaan aan onze natuurlijke reacties op een trauma. Dat is trillen, schudden, schreeuwen of huilen. Stappen we hier over heen om wat voor reden dan ook, dan is de kans groot dat het trauma naar binnen slaat. Dit kan soms grote en blijvende gevolgen hebben.

Gelukkig zijn er inmiddels heel veel technieken om het zelfhelend vermogen weer te activeren. De meeste zijn zacht, liefdevol, simpel en doeltreffend. Na de zomer kom ik hier op terug. Heb je intussen vragen, dan ben ik per mail bereikbaar.